XII

… Moim oczom ukazał się pokój cały rozświetlony świecami ,na stoliku stał bukiet czerwonych róż . Może to wydawać się dość banalne ,ale było naprawdę piękne. Na środku pokoju stał już Michał , tak jakby dokładnie wiedział ,że przyjechałam. Od razu pomyślałam o tym ,że to dziewczyny maczały w tym palce , zwłaszcza ,że przypomniałam sobie jak na spacerze wspominały ,że być może Michał nie dzwoni ,bo szykuje mi  jakąś niespodziankę.

 -Cieszę się ,że jesteś ,bo chciałem z Tobą porozmawiać- zaczął Michał.

Ja postawiłam swoją walizkę w kącie pokoju i podeszłam do okna . Nic nie mówiłam tylko tępym wzrokiem patrzyłam się na widok za oknem.

-Chciałem Ci wszystko wyjaśnić . Chce ,żebyś wiedziała jak było naprawdę-próbował zacząć rozmowę jeszcze raz.

-Tylko ,że ja nie wiem ,czy chce słuchać Twoich wyjaśnień-odpowiedziałam

- Jak mam Ci wytłumaczyć ,że tam się nic nie wydarzyło? Owszem Majka próbowała mnie pocałować ,a w momencie , gdy Ty weszłaś do pokoju ja tylko chciałem ją od siebie odepchnąć-tłumaczył się Michał

-Tylko ,że wersja Majki  jest zupełnie inna. Twierdzi , że świetnie całujesz –powiedziałam z ironią w głosie.

- Czemu Ty wierzysz jej ,a  nie mnie-spytał

- A dlaczego miałbym wierzyć Tobie , a nie Majce?-spytałam nadal wpatrując się w okno.

Michał podszedł do mnie bliżej i skierował moją twarz w stronę swojej tak ,by  nasz wzrok spotka się.

Widok jego przygnębionych oczu , wydawał się jednoznacznie stwierdzać ,że mówi on prawdę , ale dla mnie to chyba nadal było za mało . Bałam się mu zaufać ,bo nie chciałam ,żeby stało się tak jak z Zibim. To chyba tamte przykre doświadczenie spowodowały ,że teraz tak ciężko było mi uwierzyć Michałowi. Ja po prostu bałam się kolejnego rozczarowania.

-Pytasz czemu miałabyś wierzyć mi , a nie Mai? Może dlatego ,że jestem Twoim chłopakiem ,że kocham Cię jak nikt inny i że jesteś pierwszą kobietą  , z którą wiązałem swoje plany na resztę życia , na założenie rodziny…. , a ona jest zwykłą intrygantką . Sama mnie ostrzegałaś przed Majką ,więc powinnaś wiedzieć na co ją stać.

-Może i powinnam wiedzieć….-odpowiedziałam

-Więc co? Pogodzimy się i będzie jak dawniej?-spytał wyraźnie już w lepszym nastroju

-Pogodzimy ,ale na razie nie będzie jak dawniej. Ja muszę się nad tym wszystkim zastanowić. Wierze Ci ,ale potrzebuję jeszcze trochę czasu na przemyślenie paru rzeczy-odpowiedziałam

-Rozumiem , pamiętaj tylko , że ja Cię bardzo kocham Natalka –powiedział Michał i pocałował mnie w głowę.

Kiedy poczułam jego bliskość , miałam ochotę przytulić się i zapomnieć o wszystkim ,ale nie wiem czemu ciągnęłam tę farsę dłużej i chciałam jeszcze wszystko przemyśleć. Wiedziałam jednak ,że jeszcze chwila z Michałem spowoduje ,że o wszystkim zapomnę i pocałuje go , dlatego powiedziałam:

-Chciałabym już zostać sama, więc jeśli możesz…

- Tak mogę , już wychodzę. Jeśli chciałabyś porozmawiać ,to będę cały czas u siebie.

-Dobrze będę pamiętała-odpowiedziałam

Kiedy Michał wyszedł  , a ja spojrzałam jeszcze raz na te świece i róże serce mnie zakuło. On tak się starał , a ja wierzyłam jakiejś  Majce. Już wiedziałam co chce zrobić. Postanowiłam odświeżyć się i przebrać ,a później pobiec  od razu do Michała. Nie chciałam trzymać go w niepewności ,bo zrozumiałam ,że jemu jest tak samo przykro i źle jak mnie. Wzięłam ,więc szybki prysznic , przebrałam się w czarne spodnie  i różową bluzkę na ramiączka na którą narzuciłam szarą bluzę ,ponieważ wieczorami było chłodno. Zrobiłam sobie jeszcze tylko delikatny makijaż i byłam gotowa , aby wyjść , kiedy do moich drzwi ktoś zapukał.

-Proszę-powiedziałam ,a w drzwiach stanął Zibi

- Chciałem pogadać , mogę? –zapytał

-Właściwie to wychodziłam ,ale wejdź- zaprosiłam gościa do pokoju

-Ja nie zajmę Ci dużo czasu. Powiem prosto z mostu. Czy miałabyś coś przeciwko ,żebym …

- No chyba nie będzie tak szybko ,bo się strasznie denerwujesz –zażartowałam chcąc rozluźnić atmosferę

- No denerwuję się ,bo źle zacząłem-odpowiedział Zbyszek

- To może zacznij dobrze- zaproponowałam żartobliwie

Zbyszek uśmiechnął się , więc chyba moje starania rozluźnienia go przyniosły efekt.

- Chodzi o to ,że  jak z Tobą byłem to ja Cię naprawdę kochałem , tylko później jakoś ta Aśka się pojawiło i no sama wiesz jak wyszło…

-Zibi ,ale przecież my sobie już wszystko wyjaśniliśmy ,więc po co do tego wracać- spytałam retorycznie

- No ,bo ja nie dokończyłem …chodzi o to ,że pisałem dziś trochę z Magdą Twoją przyjaciółką i no wiesz między nami chyba się coś klei ,a ja nie wiem ,czy Ty nie masz nic przeciwko. Zresztą chcę , żebyś wiedziała , że jak ja byłem z tobą to do Magdy nic nie czułe naprawdę-kontynuował sój monolog.

-Już to gdzieś słyszałam..-powiedziałam i zaczęłam się śmiać

-Co ? Nie zrozumiałem …

- Rozmawiałam trochę o Tobie z Madzią i ona też zapewniała mnie ,że nic do Ciebie nie czuła , gdy byliśmy razem.

-Rozmawiałaś? Mówiła coś o mnie?

-Nie będę zdradzać treści mojej rozmowy z przyjaciółką ,ale możesz być spokojny ,bo ja wam kibicuje z całego serca-powiedziałam z uśmiechem

-Nawet nie wiesz jak się cieszę Natalka –powiedział Zibi i przytulił mnie

-No popatrz . Najpierw mój chłopak  , później wróg ,a teraz przyjaciel ,ciekawe co mnie jeszcze w życiu zaskoczy- zażartowałam ponownie

-Pewnie Michał i to nie raz. No właśnie o co chodzi z tym różami i świecami? Czyżby Michałek coś przeskrobał?-zapytał

-Nie ,właściwie to ja  ,a zresztą nie ważne…-powiedziałam z uśmiechem

Ty chyba miałaś do niego iść ,a ja Cię zatrzymałem…

-Miałam ,ale teraz to już pewnie czas na kolacje, więc pójdę później.-odpowiedziałam Zbyszkowi

- To może zejdziemy na dół razem ,co?-spytał

- To chodźmy już ,bo jak się te głodomory zjadą , to zajmą najlepsze miejsca i wyjedzą wszystko-odpowiedziałam

-Racja trzeba się spieszyć. To co ścigamy się kto pierwszy do windy?-zapytał

Nie zdążyłam jednak odpowiedzieć ,bo Zbyszek wybiegł z pokoju. Ja musiałam zamknąć jeszcze drzwi na klucz ,więc szans na wygraną nie miałam. Zresztą z tymi wielkoludami wygrać się nie dało nawet w uczciwych warunkach. Po chwili doszłam do windy.

-Natalko czyżbyś zapomniała jak się biega?- z cwaniackim uśmieszkiem powiedział Zibi

Ponieważ chciałam mu utrzeć nosa ,a sama na myśl o pogodzeniu się z Miśkiem też miałam dobry humor postanowiłam go trochę okłamać.

-No wiesz Zibi bieganie w moim stanie nie jest wskazane - powiedziałam z poważną miną

-W jakim stanie?-spytał zdziwiony

-Chcieliśmy trochę poczekać ,no ale trudno będziesz pierwszą osobą , która się dowie.

-Ej Natalka mam się bać?

-Nie no raczej  cieszyć ,wiesz bliźniaki to obowiązek ,ale podwójna radość-odpowiedziałam mu

-Matko Natalka jak ja się cieszę- wykrzyknął

-No to nie ciesz ,bo Cię wkręciłam. Taka mała zemsta za ten nieuczciwy wyścig-powiedziałam z satysfakcją ,że udało mi się go okłamać

-Osz Ty małpiszonie-rzucił w moim kierunku

-Ja małpiszon? O to teraz przegiąłeś kochany ja sobie to zapamiętam i zemszczę się zobaczysz

-Zobaczę , nie wątpię w to ,ale najpierw zapraszam Cię na przejażdżkę windą-powiedział i zjechaliśmy na dół.

Na stołówce była już większość chłopaków . Siedzieli  wcinając jedzenie. Ja również wzięłam swoją porcję od przemiłej pani Krysi , która była kucharką i usiadłam tradycyjnie przy stoliku z Bartkiem ,Ziomkiem ,Zibim ,Igłą ,Piterem ,Winiarem i Michałem.

Widziałam ,że Misiek siedzi smutny i było mi z tym źle ,ale wolałam porozmawiać  z nim po kolacji ,bez chłopaków.

A czemu to nas Natalko opuściłaś bez pożegnania ?- zagadnął Igła

-A pozazdrościłam Wam wyjazdów do rodziny i też postanowiłam udać się do domu- zażartowałam

-No to wszystko jasne-powiedział Winiar

-Jesteś usprawiedliwiona-dodał Łukasz

-No ,a my z Piterem i Zibim siedzieliśmy tu i nudziliśmy się jak cholera ,a co gorsza Misiek siedział w swoim pokoju i nie chciał nam towarzyszyć. Ach co ta miłość robi z ludźmi-powiedział Bartek

-Dzień bez Natalki dniem straconym ,co Michał?- zapytał żartując Igła

-A co zazdrościcie?-zapytałam. Jedzcie lepiej ,bo wam braknie-zażartowałam

Michał nie odezwał się ani słowem , spojrzał jednak na mnie , a ja nie mogłam się doczekać ,kiedy się do niego przytulę.

Reszta kolacji upłynęła w miłej atmosferze , bez zbędnych pytań o mnie i Michała. Poczekałam chwilę ,aż wszyscy będą w swoich pokojach i udałam się do Michała. Kiedy zobaczył mnie w drzwiach w jego oczach malowało się i szczęście i przerażenie. Nie wiedział w końcu czy przyszłam się pogodzić ,czy zerwać. Nie chciałam go trzymać  w niepewności ,bo zupełnie na to  nie zasłużył. On mnie naprawdę mocno kochał , a słowa Bartka , że przesiedział ten cały czas w pokoju jeszcze bardziej mnie w tym utwierdziły.

-Michał ja Cię tak strasznie przepraszam-powiedziałam i rozpłakałam się

--Ej spokojnie skarbie-próbował mnie uspokoić i przytulił się do mnie

Było mi cudownie. Czułam się bezpieczna i kochana. Mogłabym tak stać w nieskończoność .

-Jestem idiotką . Największą na świecie , nie wiem jak ja mogłam dać się tak omotać-mówiłam szlochając

-Nie mów tak. Jesteś cudowna ,a Majka to po prostu doskonała intrygantka.

-Jeszcze raz przepraszam , zapomnijmy o tym wszystkim-powiedziałam i wtuliłam się w Kubiaka mocniej

-Dobrze ja już zapomniałem-powiedział z uśmiechem ,a mnie humor od razu się poprawił.

-A właściwie to ja mam coś dla Ciebie –dodał

-Po czymś takim to ja powinnam mieć coś dla Ciebie kochanie-odpowiedziałam mu

-Po czym wszystkim? Ja nic nie pamiętam-zażartował

-A zresztą najlepszym prezentem jesteś dla mnie Ty –powiedział całując mnie

Po chwili oderwał się jednak od moich ust i pociągnął w głąb pokoju.

-Zaczekaj chwilę-poprosił

-Ile tylko chcesz-odpowiedziałam

A po chwili moim oczom ukazało się coś niesamowitego ,co sprawiło ,że serce zabiło mi mocniej…

I jest dobrze. Mamy piątek ,to i rozdział pozytywny ,ale pamiętajcie to , że Michał i Natalka się pogodzili nie oznacza, że będzie nudno. Dzięki za komentarze one motywują niesamowicie;) To co da radę teraz dobić do 7 komentarzy? Buziaki dla wszystkich czytających i mam nadzieję ,że wam się podoba;) Pozdrawiam;****