Rozdział V

Wyszliśmy na zewnątrz i skierowaliśmy się w stronę Spalskiego lasu. Przez dłuższą chwilę szliśmy w milczeniu, widziałam ,że Michał jest mocno zestresowany, ale nie chciałam niego naciskać. Po prostu czekałam , aż coś powie. Wokoło widać było już tylko drzewa ,a w pobliżu nie było żywej duszy oprócz naszej dwójki. W końcu Michał przemówił

-Słuchaj Natalka ja muszę Ci coś powiedzieć-powiedział poddenerwowany.

-Dobrze słucham ,ale nie denerwuj się tak , przecież ja nie gryzę- powiedziałam z uśmiechem , żeby dodać mu otuchy.

-No to zaczynam , tylko proszę wysłuchaj mnie do końca, bo boje się ,że jak tego z siebie nie wyrzucę jednym tchem ,to już się więcej nie odważę.

-Okey ,będę słuchała  do końca Misiu , obiecuję ,że Ci nie przerwę.

-Więc tak…. Jakby tu zacząć-powiedział Michał.

Pomyślałam wtedy, ze pewnie całą drogę biedaczysko próbowało wymyślić przebieg rozmowy ,ale nic z tego nie wyszło. Coraz bardziej też zaczął mi się udzielać jego stres. To musiało być coś poważnego.

-Natalko-powiedział już spokojniejszym głosem. Widzisz kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy , gdy miałaś te 2 dniowe praktyki w Jastrzębskim Węglu od razu mi się spodobałaś . Byłaś inna niż wszystkie dziewczyny ,wyjątkowa zresztą nadal jesteś.

Zrobiło mi się ciepło w środku, jestem dla niego wyjątkowa –pomyślałam i słuchałam dalej nie przerywając tak jak obiecałam.

-Na początku miałem jakieś nadzieję ,zastanawiałem się jak Cię poderwać ,wiedziałem jednak ,,że to nie będzie proste , od samego początku wiedziałem ,że nie jesteś dziewczyną która zareaguję na  nazwisko Kubiak piskiem i rzuceniem się na szyję. No ,ale wtedy zobaczyłem ,że między Tobą ,a Zibim iskrzy. On był szczęśliwy , Ty byłaś szczęśliwa , więc wiedziałem ,ze muszę zapomnieć ,daj sobie spokój. Na początku , kiedy zaczęłaś pracować u nas w kadrze nie było mi lekko, zwłaszcza jak widziałem jak się ze Zbyszkiem obdarzacie czułościami, ale później trochę przywykłem. W końcu poznałem Ewe, wydawało mi się ,że coś do niej czuję ,wiedziałem ,że nie mogę być z Tobą ,wiec postanowiłem spróbować być z nią.-kontynuował swój monolog Kubiak ,a  mi zrobiło się jakoś tak dziwnie w środku.

- No i tak byliśmy razem , ale około 2 miesięcy temu postanowiłem ,że to nie ma sensu, zwłaszcza ,że wiedziałem ,że Ty już od dawna nie jesteś ze Zbyszkiem. Nie mogłem być z Ewą to było wobec niej nie fair, bo zrozumiałem ,że to Ciebie kocham.-powiedział

-Michał… ja nie wiem co powiedzieć. Podeszłam i wtuliłam się w pierś przyjmującego. Kiedy powiedział mi ,że mnie kocha, było mi tak cholernie miło ,byłam taka szczęśliwa , a kiedy teraz się w niego wtulałam , zrozumiałam , że ja też go kocham.

-…ale to jeszcze nie koniec –powiedział

Odsunęłam się od niego, żeby posłuchać , co ma do powiedzenia.

-Dziś rano, jak poszłaś do siebie zadzwoniła Ewa i poprosiła ,żebym sprawdził pocztę e-mailową. Tam czekała wiadomość od niej. Były 2 zdjęcia USG i podpis, nasze dziecko. Po chwili zadzwoniła i powiedziała mi , że jest ze mną w ciąży, a tam miałem dowód , z daty na USG mogłem wywnioskować ,że to ja jestem ojcem, to jest początek 3 miesiąca.

-Stałam jak wryta i nie wiedziałam ,co mam powiedzieć . Przed chwilą zrozumiałam ,ze go kocham , zresztą on też wyznał mi miłość, a teraz co miał mieć dziecko z inna kobietą?!-byłam zaszokowana.

-Natalka podszedł bliżej i dotknął mojej twarzy, kocham Cię i myślałem ,ze powiem Ci to w innych okolicznościach, ale musisz zrozumieć ,że mimo tego muszę wrócić do Ewy i wziąć odpowiedzialność za moje dziecko. Będę ojcem i nie zmienię tego ,a dziecko musi mnie mieć przy sobie.

-Przytuliłam się do Miśka i powiedziałam :

-Rozumiem, a po policzku spłynęła mi łza ,którą szybko wytarłam , bo nie chciałam ,żeby ją Michał zobaczył.

Ale tak naprawdę nic nie rozumiałam i nie chciał rozumieć , niby był odpowiedzialny , chciał wychować swoje dziecko  w pełnej rodzinie i to było piękne. Tylko dlaczego , akurat w takim momencie ja musiałam się w nim zakochać?!

Wróciliśmy do ośrodka milcząc niemal całą drogę. Dopiero na korytarzu Michał spytał , czy dziś śpię u niego. Chciał chyba zagadać o czymkolwiek , bo była jeszcze pora przed obiadowa, a on już pytał o moje miejsce do spania.

-Nie Misiek, dziś będę u siebie , dzięki za przenocowanie mnie , ale teraz już jest ok , mogę być w jednym pokoju z Zibim- powiedziałam ,tak naprawdę dlatego, że nie chciałam spędzać już tyle czasu z Miśkiem , to by mnie za dużo kosztowało.

-Ale chyba nie jesteś zła?-spytał zmartwiony

-Nie Michał , to dobrze , że jesteś odpowiedzialny  i gratuluje będziesz tatą musisz się cieszyć. A między nami nic się nie zmieni. Byliśmy tylko przyjaciółmi, jesteśmy nimi  i nimi pozostaniemy- dodałam ze sztucznym uśmiechem.

- No właśnie tylko przyjaciółmi…-powiedział Kubiak

-Źle się wyraziłam ,aż przyjaciółmi, a teraz lecę zobaczymy się na obiedzie-powiedziałam i wpadłam do pokoju.

Wiedziałam , że musze szybko skończyć rozmowę ,bo dłużej nie wytrzymam  i się rozpłaczę, dlatego tak zbyłam Kubiego . W pokoju na szczęście nie było Zbyszka. Rzuciłam się na łóżko , a z oczu zaczęły płynąć mi łzy.

-Czemu płaczesz głupia? -spytałam sama siebie. Jeszcze nie przywykłaś ,że w Twoim życiu zawszę coś musi być nie tak?-odpowiedziałam sobie pytaniem na pytanie. Po chwili zakryłam się kocem po czubek głowy i postanowiłam przespać ten dzień , wiedziałam już , że na obiad nie pójdę ,chociaż obiecałam Michałowie, że się tam spotkamy. Nie mogłam , nie chciałam , nie umiałam jeszcze tak po prostu z nim przebywać. Smutna zamknęłam oczy, nie wiedząc jeszcze jak zwariowany i miły wieczór mnie czeka…

No tak miło być co 3-4 dni ,ale jednak dziś dodałam;) To wasze komentarze dziewczyny tak mnie napędzają, jeszcze raz dziękuje i liczę na to ,że inni też zaczną czytać i komentować;

Buziaki;) + Jastrzębski Węgiel kończy rundę zasadniczą wygraną 3:1 , cieszy mnie to,bo lubię ten klub, a teraz czekam jutrzejszy mecz RESOVI mojego ukochanego klubu