Rozdział XX

Kiedy dotarliśmy do pokoju opowiedziałam Michałowi o wszystkim. Tak jak przewidywałam jego reakcja była bardzo wybuchowa , właściwie to dlatego nie chciałam mówić mu tam pod salonem , bo bałam się ,że zrobi coś głupiego.

- Kurwa co za idiota , mogłaś powiedzieć mi tam na miejscu  już ja zajął bym się tą jego śliczną buźką- krzyczał podirytowany Michał

-No właśnie dlatego nie powiedziałam ,wiedziałam ,że mógłbyś zrobić coś głupiego – tłumaczyła mu

-Coś głupiego to on mógł zrobić  Tobie , nawet nie chce myśleć ,co mogło by się zdarzyć ,gdybym tam nie przyszedł –nakręcał się dalej Kubiak

- Skarbie ,ale przyszedłeś i nic się nie stało , nie mówmy już o tym – powiedziałam i zamknęłam mu usta pocałunkiem.

Spędziliśmy z Miśkiem razem resztę popołudnia. Dopiero na kolacji pokazałam się chłopakom w  nowej fryzurze. Skomplementowali mnie i byli w miarę ich możliwości grzeczni . Opowiedzieli mi też o przebiegu ich obiadu i o tym ,że mój chłopak jest niekwestionowanym zwycięzcą jedzenia makaronu . Rozbawiła mnie ich relacja i nawet powiedziałam Miśkowi ,że jestem z niego dumna. Cieszyłam się ,że ta kolacja upłynęła w tak miłej atmosferze ,bo pomogło mi to zapomnieć o wcześniejszych wydarzeniach Dowiedziałam się też , że na tegoroczną Ligię Światową pojedzie nieco zmieniony skład, by część chłopców mogła odpocząć. Oznaczało to , że między inny mi Misiek jutro wraca na trochę do domu. Ja też miałam krótki urlop. . Po kolacji mieliśmy jeszcze spotkanie z  dziennikarką , która miała nagrać krótkie filmiki z siatkarzami i sztabem. Dziewczyna była wyższa ode mnie , miała na sobie kremową sukienkę, brązowe włosy były wyprostowane i sięgały jej do połowy pleców, była ładna  wydawała się też być miłą i kompetentną osobą , no właśnie wydawała…. Nagrała wywiad z paroma wybranymi chłopakami , trenerami i w końcu przyszła pora na mnie . Zaskakiwały mnie liczne błędy i mała wiedza o siatkówce . Starałam się jednak ją rozumieć, była młoda i niedoświadczona. Myślałam ,że to może nerwy. Pomnie przyszła kolej na ostatniego już Kubiaka. Stałam i słuchałam wywiadu w bezpieczniej odległości tak ,że nie było mnie widać. Kiedy w końcu się skończył miałam podejść do Michała ,ale usłyszałam ,że dziennikarka jeszcze coś do niego mówi

-Musze się panu przyznać ,że jest pan moim ulubionym siatkarzem- mówiła słodkim głosem

- Dziękuję – opowiedział nieco speszony Michał

- Nie ma za co , mówię tylko prawdę , mam też małą prośbę, czy moglibyśmy przejść na ty, to dla mnie byłby prawdziwy zaszczyt- mówiła dziewczyna

-Tak oczywiście , Michał miło mi – powiedział Kubi

-Karolina i to mnie jest miło – mizdrzyła się dalej ,a ja zaczęłam się denerwować

- Przepraszam ,ale muszę się zbierać jutro wracam do domu muszę się spakować , sama rozumiesz – powiedział a mnie ulżyło ,bo wiedziałam ,że stara się ją zbyć

- Rozumiem , chciałam Ci jeszcze tylko dać mój numer , może spotkamy się na kawę skoro teraz masz wolne- i wymienili się numerami co mnie rozwścieczyło ,więc postanowiłam podejść

-Michał skarbie czekam na Ciebie , możemy już iść- powiedział przytulając się do przyjmującego i pokazując , ze jestem jego dziewczyną

-Tak już idziemy-odpowiedział i pożegnał się z dziewczyną kiedy szliśmy w kierunku wyjścia  krzyknęła jeszcze:

- Pamiętaj o naszej kawie , mam nadzieje ,że się zdzwonimy

Zła wyszłam z Michałem i skierowałam się do pokoju zaczynając jednocześnie swoją scenę zazdrości.

-Nie ma mnie przez 10 minut ,a ty już umawiasz się na kawę z jakąś dziennikarką ? –pytałam poirytowana

-To w sumie ona jakoś tak nalegała , no a ja nawet nie zdążyłem nic odpowiedzieć ,bo Ty przyszłaś – tłumaczył się

- No tak przyszłam , kurde szkoda, że zepsułam Ci flirt – burzyłam się dalej

- No ,ale ja nic nie zrobiłam , nie złość się kochanie- bronił się Michał

- No właśnie nic nie zrobiłeś. Mogłeś od razu powiedzieć  ,że masz dziewczynę ,ale nie po co o mnie wspominać ,lepiej dać się kokietować dziennikarce – mówiłam

- Oj jakie kokietować , chyba trochę przesadzasz ?- pytał jakby zdziwiony Michał

- Ona Cię pożerała wzrokiem , a Ty pytasz jakie kokietowanie ?!  No tak zazdrosna , i do tego ze skłonnościami do przesady jaką Ty masz beznadziejną dziewczynę , może pora  ją zmienić ?!- kontynuowałam swoją scenę

-Oj przestań nie chce się kłócić , obiecuję poprawę – wyszczerzył się Michał i chyba chciał załagodzić  sytuację buziakiem ,ale ja nie miałam na to ochoty

-Idę się przejść , muszę pobyć sama-powiedziałam oschle

-Nie powinnaś iść sama ,jest wieczór ,a po dzisiejszych wydarzeniach….-mówił Michał, ale mu przerwałam

-Nie martw się potrafię o siebie zadbać jak nikt inny- mruknęłam jeszcze i wyszłam

Wieczór był chłodny, przez chwilę myślałam ,żeby wrócić po jakąś bluzę , ale wolałam nie natknąć  się na Michała. Szłam w stronę parku myśląc o sytuacji z Michałem.  Zauważyłam ,że poniosło mnie i tak naprawdę zrobiłam mu awanturę o nic. Byłam zwyczajnie zazdrosna , co mogłam na to poradzić? To chyba oznaka ,ze mi zależy. Miałam już ochotę wracać, gdy usłyszałam za plecami czyjś głos. Cała ze strachu oniemiałam.

-Nie myślałem ,że Cię tu dziś spotkam- powiedział chłopak

Odwróciłam się i zobaczyłam twarz Kamila , co wywołało u mnie wielki strach.

-Spokojnie nie bój się nic Ci nie zrobię- mówił jakby łagodniejszym tonem

-Nie boję się – odpowiedziałam z udawaną pewnością siebie

-Możemy porozmawiać? –spytał

- Wolałabym nie muszę wracać , zresztą nie mam ochoty na rozmowę z Tobą- powiedziałam i już miałam się odwracać ,ale Kamil złapał mnie za nadgarstek.

-Puszczaj mnie , bo zacznę krzyczeć- ostrzegłam go

- Chce Ci tylko powiedzieć, że się w Tobie zakochałem i to moje dziwne zachowanie….  po prostu przepraszam – mówił wyraźnie skruszony

- W porządku, ja o wszystkim zapomnę , Ty zapomnisz o mnie i więcej się nie spotkamy, tak będzie dla nas najlepiej – powiedziałam

- Ale obiecaj ,że jeśli coś się zmieni , jeśli będziesz wolna to będziesz o mnie pamiętała – kontynuował

- Nie będę wolna , na pewno nie , ale Ty zapewne też kogoś znajdziesz i będziesz szczęśliwy- próbowałam go pocieszyć

-Mogę Cię przytulić ? Pewnie więcej Cię nie spotkam ,więc tak na pożegnanie…

- Możesz – odpowiedziałam i przytuliłam wyraźnie skruszonego chłopaka

-W takim razie powodzenia i szczęścia –powiedział jaszcze

-A Tobie miłości – odpowiedziałam i poszłam w stronę Ośrodka

Idąc z powrotem rozmyślałam o tym jakie to życie jest przewrotne ,jeszcze parę godzin temu się go bałam ,a teraz było mi go trochę żal. Gdy w końcu dotarłam na miejsce zobaczyłam nerwowo chodzącego z miejsca na miejsce Michała. Podeszłam , więc do niego , bo i tak miałam przeprosić go za swoje zachowanie.

-Natalka no gdzie Ty byłaś ,dzwoniłem z tysiąc razy , myślałem ,że coś Ci się stało- mówił przejęty misiek

-Byłam w parku , przemyślałam moje głupie zachowanie i przepraszam za tę kłótnię ona była bez sensu –powiedziałam miłym głosikiem

- Przynajmniej wiem , że jesteś o mnie zazdrosna – zażartował

-Spotkałam w parku Kamila- powiedziałam jeszcze

-Co?! – czułam jak ciało Michała się napręża

-Spokojnie przeprosił mnie i zniknął z naszego życia- powiedziałam

-No to jeden problem z głowy- powiedział wypuszczając powietrze z płuc

-Jak to jeden ? –spytałam zaniepokojona

-No właśnie muszę Ci coś powiedzieć

-Chcesz mnie zostawić? –spytałam lekko zaniepokojona

- Nie spokojnie za bardzo Cię kocham wariatko- powiedział z uśmiechem

-Uff…-odetchnęłam

-Chodzi o to ,że…..

Po mega długiej przerwie wróciłam w nie najlepszym styluL Ale będę nad nowymi rozdziałami bardziej pracować ,bo i czasu będzie więcej. Przepraszam za nie trzymanie się terminów , za denny rozdział , za to ,ze musiałyście czekać. Obiecuję poprawę i mam nadzieję ,że ktoś tu jest ;) Buziaki dla Was wszystkich :*