Rozdział XVI

Próbowałam zasnąć ,ale wiedziałam ,że nie ma to większego sensu , bo głowie miałam tylko jedną myśl. Postanowiłam udać się jak najszybciej do apteki ,żeby kupić tekst ciążowy.  Złapałam swoją torebkę i wyszłam z pokoju. Pomyślałam jednak ,że przed wyjściem zajrzę jeszcze do Michała ,żeby zobaczyć czy czegoś nie potrzebuję. Zapukałam do drzwi i usłyszałam smętne „proszę” ,więc weszłam.

-Wychodzę na chwilę i chciałam spytać czy czegoś nie potrzebujesz –powiedziałam uśmiechnięta

-Hmm…może odrobiny świętego spokoju , bo ciągle ktoś tu przyłazi –odpowiedział nadal wnerwiony

-Michał…. A zresztą szkoda słów- odgryzłam się i wyszłam z pokoju , bo bałam się ,że moja dobroć się zaraz wyczerpie.

Szłam korytarzem i rozmyślałam nad zachowaniem Michała. Rozumiałam go , ale czułam ,że jego zachowanie zaczyna mnie wyprowadzać z równowagi. Dodatkowo fakt ,że mogę być w ciąży trochę mnie dobijał. Oczywiście ,że chciałam mieć dziecko , ale na pewno nie teraz. Było za to zdecydowanie za wcześnie , bałam się też jak zareagował by na to Michał. Rano wydawał się być zadowolony ,ale biorąc pod uwagę jego aktualny nastrój… Z rozmyślań wyrwało mnie pytanie skierowane w moją stronę.

-A pani gdzie się wybiera?- zapytał Kurek

-Yyy… do sklepu muszę coś kupić – odpowiedziałam nie zgodnie z prawdą

Razem z Kurkiem stali też Piotrek , Łukasz , Zibi i Fabianem.  Nie mogłam im przecież powiedzieć , gdzie i po co idę ,więc wymyśliłam sklep. Nie pomyślałam ,że będą chcieli mi towarzyszyć.

- No to super potowarzyszymy Ci , bo chwilowo nie mamy co ze sobą zrobić- powiedział uradowany Bartek

-Tylko ,że ja chciałam trochę pobyć sama – odrzekłam nieśmiało licząc ,że zrozumieją

- A co Michał Cię wkurwił? – spytał Zibi

- Oj od razu takie słowa , co najwyżej lekko wyprowadził z równowagi- udałam uśmiech

-No to my Ci pomożemy do tej równowagi wrócić – rzekł Piter

I tak całą 5 szliśmy już po chwili w kierunku sklepu. Chłopcy rozmawiali ,żartowali , a ja udawałam ,że ich słucham od czasu do czasu przytakując. W głowie jednak cały czas próbowałam wymyśleć jak się ich pozbyć. Po 30minutach wychodziłam już ze sklepu. Wzięłam jakiś jogurt , batona i gazetę. W sumie to brałam cokolwiek , bo głupio byłoby wyjść z niczym , od razu by się domyślili ,że coś jest nie tak .

-To co wracamy , czy jeszcze coś ktoś planuje – spytał Łukasz

- Chyba wracamy – odpowiedzieli niemal chórem chłopcy

-No to wracajcie ,a ja jeszcze gdzieś skoczę- uśmiechnęłam się do nich

-Nie no razem wyszliśmy ,to razem wrócimy – wymyślił Zibi

-Świetnie , chyba nigdy się ich nie pozbędę –pomyślałam

-To co idziemy załatwić? –spytał Piotrek

-Idziemy do apteki – tym razem odpowiedziałam zgodnie z prawdą

-Apteki? Po co?-  zadał pytanie Kurek

- A po co się chodzi do apteki ?– zadałam ironiczne pytanie , bo byłam już poddenerwowana

Dobra dobra już o nic nie pytam....

-Cudownie Bartku- powiedziałam , a później już o nic nie dopytywali

Kiedy dotarliśmy na miejsce odetchnęłam z ulgą , bo na szczęście nie poleźli za mną do apteki tylko czekali na zewnątrz. Na szczęście nie było kolejki. Pani  w aptece przywitała mnie uśmiechem . Wyglądała na miłą starszą panią. Kiedy poprosiłam dwa testy ciążowe obdarowała mnie takim uśmiechem jakby to ona miała mieć dziecko. Dodała jeszcze:

- Na pewno dzidziuś będzie śliczny jak mamusia

Nie wiedziałam co mam powiedzieć ,więc uśmiechnęłam się i odrzekłam standardowe:

-Dziękuję i do widzenia.

Wracając do ośrodka miałam nie najlepszy nastrój. Cały czas w głowie miałam słowa tej kobiety. Było mi głupio , bo przecież teoretycznie możliwe było ,że noszę pod sercem nasze dziecko ,a cały czas myślę tylko o tym , że nie chcę być teraz w ciąży. Po powrocie szybko chciałam iść do pokoju ,ale złapał mnie Igła.

-Byłem na chwilę u Michała , no i najmilszy to on w dalszym ciągu nie jest- powiedział

- Wiem i przepraszam za niego

- Nie nie o to chodzi powiedział ,żebym Cię znalazł i zawołał do niego

- No to pójdę – odrzekłam w lepszym już nastroju myśląc ,że może Michał chce przeprosić

Poszłam do niego zapukałam w drzwi i już po chwili byłam w pokoju. Mina Michała jednak nie przemawiała za tym ,że ma on ochotę mnie przeprosić.

-Telefon jest po to ,żeby go nosić- zaczął niemiło już na wstępie

- Geniuszu ,sam na to wpadłeś ? –próbowałam żartem rozładować atmosferę

-Słuchaj mnie do śmiechu nie jest. Powiem krótko , bo na rozmowy nie mam ochoty. Dzwoniła do mnie Magda , coś od Ciebie chciała ,ale nie mogła się dodzwonić  ,więc stwierdziła ,że może jesteś u mnie –zakończył swoją oschłą wypowiedź

-Kurde faktycznie chyba zostawiłam telefon w pokoju– powiedziałam

- No to już nie mój problem – skomentował ironicznie

-A nie mówiła co chciała? –spytałam nie zważając na ironie Miśka

-Nie i szczerze mówiąc jakoś mnie to nie obchodzi  masz jeszcze jakieś pytania ,bo jeśli nie to chyba możesz już iść – odpowiedział ostro

W tym momencie chyba coś we mnie pękło. Próbowałam sobie nadal wmawiać ,że to stres spowodowany kontuzją , no ale są jakieś granicę. W końcu nie wytrzymałam i powiedziałam co mi leży na sercu.

- Czy Ty do jasnej cholery możesz przestać zachowywać się jak rozkapryszony gówniarz ? – spytałam rozwścieczona

Mina Michała była dość zaskoczona , bo pewnie nie spodziewał się ,że moja cierpliwość się dziś skończy

- Nie nie mogę – odpowiedział z drwiną w głosie

- No tak ciągnij dalej swoją dziecinadę , ale chyba ktoś powinien w końcu powiedzieć Ci , że to żałosne. Kurde Ty masz kontuzję , po której za 2 tygodnie zostanie tylko wspomnienie my wszyscy Ci strasznie współczujemy ,bo to przykre ,ale Ty nie kończysz kariery  ,tylko masz krótką przerwę w treningach. Może się w końcu ogarnij ,bo ludzie mają w życiu naprawdę dużo gorsze problemy i jakoś muszą sobie dać radę. I przestań się na mnie w końcu kurwa wyżywać ,bo jak nikt staram się Ciebie wspierać i Twoje problemy bolą mnie tak samo jak Ciebie –skończyłam swój monolog

Spojrzałam na Kubiaka , zrobiło mu się chyba głupio ,bo jakoś nie wiedział co powiedzieć ,a do tej pory nie miał z tym problemu

-Yyy…masz chyba rację- wyjąkał po chwili tym razem niepewnie

-Nie ja mam na pewno rację i jeszcze raz dobrze Ci radzę ogarnij się , bo zachowywanie się jak dziecko nic nie da , zwłaszcza , że sam niedługo możesz je mieć…-wykrzyczałam

Słowa o tym ,że może mieć niedługo dziecko wywarły chyba na nim wrażenie , można powiedzieć ,że poskutkowały jak terapia wstrząsowa , a po jego minie mogłam wnioskować ,że wcale nie jest tym faktem załamany wręcz przeciwnie. Po chwili zamyślenia powiedział niepewnie do mnie :

- Czyli  ,że chcesz mi powiedzieć ,żę…no ,że będziemy mieli maleństwo ?

- Nic Ci nie chce powiedzieć ,bo teraz to ja nie mam ochoty rozmawiać z Tobą ,zresztą jeszcze nic nie wiem- powiedziałam tym razem ja oschle i skierowałam się w stronę drzwi

- Ej zaczekaj , no przepraszam , wiem jestem idiotą ,ale nie wychodź tak teraz i nie wykorzystuj faktu ,że nie mogę za Tobą pójść – powiedział skruszony

W zasadzie to widziałam ,że zrozumiał swój błąd ,ale szkoda ,że dopiero jak mu przypomniałam o tym  ,o czym rozmawialiśmy rano, więc postanowiłam ,że pójdę teraz do siebie zrobić ten test , a on niech się trochę pomęczy sam ze sobą i dobrze przemyśli swoje zachowanie.

-Idę do siebie , jak już będę wiedziała to może przyjdę , ale jestem zmęczona , więc może pójdę później spać…. No nie wiem , ale przecież Ty kazałeś mi parę minut temu wyjść, no więc do jutra KOTKU – powiedziałam złośliwie i wyszłam

Nie usłyszałam dokładnie ,ale Michał chyba krzyknął jeszcze coś w stylu „ Przepraszam , no nie znęcaj się nad kaleką , zresztą chyba mam prawo wiedzieć „.

-„Znęcać nad kaleką”- czyli humorek wraca pomyślałam

Po powrocie do pokoju nie byłam już jednak taka wesoła , a wręcz zestresowana . Poszłam prosto do łazienki  i zrobiłam test. Czekając  na wynik czas dłużył mi się w nieskończoność , trochę żałowałam ,że Michała nie ma , bo przy nim pewnie czułabym się pewniej . W końcu minął czas i mogłam zobaczyć test , chyba z 10 razy sprawdzałam na ulotce jaka kreska co oznacza. Patrzyłam tak tępo w ten test i sama nie wiedziałam czy mam się cieszyć ,czy nie .

- Może dla pewności zrobię drugi?- pomyślałam i tak też zrobiłam

W oczekiwaniu na kolejny wynik ,który miał mnie utwierdzić w tym co wykazał pierwszy test dostałam sms-a, spojrzałam na wyświetlacz , na którym było sporo nieodebranych połączeń od dziewczyn , teraz jednak wiadomość była od Miśka brzmiała ona tak : „ Przepraszam ,przepraszam,przepraszam x10000. Zrobię co chcesz , tylko przyjdź , powiedz mi i bądź przymnie . Kocham Cię najbardziej na świecie , a może Was kocham? „

Muszę przyznać ,że ta wiadomość  totalnie mnie rozczuliła. Michał zachował się wcześniej jak ostatni cham  ,ale za to teraz widzę ,że mogę na niego liczyć i że jest odpowiedzialny . Zobaczyłam jeszcze wynik drugiego testu , który potwierdził to  ,co pokazał pierwszy i byłam prawie pewna , prawie, bo przecież testy mogą się mylić ,ale sama wątpiłam w to ,że 2 mogą pokazać zły wynik , akurat te 2 , które ja kupiłam. Wyszłam ,więc z pokoju ,zamknęłam drzwi i poszłam do Michała ,żeby powiedzieć my  ,że……

Witam kochani , strasznie się cieszę ,że pojawiło się więcej komentarzy;) Rozdział hmmm no cóż jakoś w mojej głowie wyglądał lepiej ,więc jestem średnio zadowolona. Chcielibyście ,żeby Natalia była w ciąży? Ja już wiem,  ale  mimo wszystko  chciałabym poznać wasze zdanie. Potrzymałam Was trochę w niepewności ,bo to już 2 rozdział i nic się nie wyjaśniło ,ale spokojnie na początku 3 wszystko będzie jasne. Mam nadzieję ,że będziecie dalej komentować i życzę miłego czytania ;**

Pozdrawiam i ściskam mocno ! <3